Mürşidlerden birisi yanında müridleriyle ve dostlarıyla bir yerden gidiyorlardı. Bir ara bir koyun sürüsüne rastladılar. Mürşid dedi ki:
- Ey dostlarım nice zamandır size ölümden bahsediyorum. Fakat buna rağmen hiç biriniz gönlünüzü bu yalancı dünyaya gönül vermekten kurtaramadınız. Gelin şimdi şu koyunlara da ölümden bahsedeyim. Bu dünyanın fani olduğunu onlara da anlatıyım. Sizin gibi aldırmaz bir tavır mı alacaklar, yoksa başka hallere mi düşecekler!
Mürşid koyunlara doğru yürüyerek şanı yüce olan Allah’a bir niyazda bulundu ve koyunların da duyacağı şekilde sesli olarak şu ayeti okudu:
- Her canlı ölümü mutlaka tadacaktır. Ali İmran 185
Ayetin okunmasıyla birlikte oradaki bütün koyunlar hemen bir araya toplandılar. Hep bir ağızdan meleşmeye başladılar. Meleşip bağırmaktan kimisi çatlayarak öldü. Bir kısmı da artık bir daha ne ot yedi ne de su içti. Zamanla ölüp gitti. Kısa zamanda hepsi de öldüler.
Ey aziz kardeşim, senin de bildiğin gibi, insanoğlu hayvanlardan daha şerefli olduğu gibi, meleklerden de daha şereflidir. Hem de makamı, makamların en yücesidir. Yani Allah nazarında derecesi en yüksektir. Böyle olduğu halde acaba insanoğlu niçin bu şerefliliğe uygun bir hayat sürmez de kendisinden çok aşağılarda olan hayvanlar derecesine hatta onlardan da aşağı durumlara düşer?
Bu insan neden nefsine uyar da Allah’a ve Resulü’ne uymaz. Niçin nefsini ve şeytanı dinler de Allah’ı ve Resulü’nü dinlemez.
Sen ey biçare insan! Ne olur şu benliği, hamakati ve nemelazımcılığı bıraksan da Allah’ın ve Resulü’nin yoluna girsen…
